Ίσως η πιο μοναχική θλίψη, είναι του ανθρώπου που πενθεί ένα κατοικίδιο. Το να βλέπεις το κατοικίδιό σου να πεθαίνει, δημιουργεί ένα τεράστιο συναισθηματικό βάρος το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να φανταστούν πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι. Η απώλεια του κατοικίδιου ζώου μας πέρα από την θλίψη, πολλές φορές συνοδεύεται και από απογοήτευση διότι, η σχέση με ένα ζώο δεν αντιμετωπίζεται με την βαρύτητα και το σεβασμό που αντιμετωπίζονται οι άλλες σχέσεις. Αυτό εντείνει την δυσκολία δημιουργώντας αίσθηση μοναξιάς αφού η θλίψη μας υποβαθμίζεται και απαξιώνεται.
Η απώλεια ενός κατοικίδιου ζώου είναι εξίσου θλιβερή με την απώλεια ενός ανθρώπου (αγαπημένου φίλου ή μέλους της οικογένειας). Η συντροφικότητα και η αφοσίωση του κατοικίδιου ζώου σας είναι ξεχωριστή και απαράμιλλη, οπότε είναι φυσιολογικό και κατανοητό να αντιμετωπίζετε δυσκολίες βιώνοντας την εμπειρία της απώλειας σας. Οι ζωές μας μετουσιώνονται από την αγάπη και τη συντροφιά των κατοικίδιων ζώων μας. Έτσι, ο αποχαιρετισμός λόγω θανάτου είναι πάντα λυπηρός, δύσκολος, συχνά τραυματικός και μας επηρεάζει με πολλούς τρόπους.
Ο πόνος καρδιάς, είναι πόνος καρδιάς απ’ όπου κι αν προέρχεται. Φυσικά, όσο πιο κοντά είμαστε σε ένα άτομο, τόσο πιο βαθιά θρηνούμε τον θάνατο αυτού του ατόμου. Αυτό ισχύει και για τα ζώα που αγαπάμε. Εάν υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ της απώλειας ενός ανθρώπου και της απώλειας ενός ζώου, έχει να κάνει με το βάθος της αγάπης και όχι με το αν η απώλεια αφορά σε άνθρωπο ή ζώο.
Είναι αλήθεια ότι η θλίψη είναι μια ιδιαίτερα προσωπική, μοναδική και διαφορετική εμπειρία, για κάθε άνθρωπο. Μπορεί να αισθανόμαστε την ανάγκη να μείνουμε μόνοι με τα συναισθήματά μας και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Στην αρχική έντονη φάση, το πιο χρήσιμο πράγμα είναι μια ήρεμη παρουσία δίπλα μας, που χωρίς πολλά λόγια μας αφήνει το χώρο να είμαστε συνδεδεμένοι με αυτό που βιώνουμε. Μια παρουσία που δε βιάζεται να παρηγορήσει με άκαιρες λέξεις αλλά μας συντροφεύει στην έκφραση της θλίψης μας και του δυσβάσταχτου πόνου μας.
Ο άνθρωπος που πενθεί είναι ο «ειδικός» στον δική του απώλεια και πόνο. Δεν προσπαθούμε να αφαιρέσουμε τον πόνο. Και δεν αντιμετωπίζουμε τη βαθιά θλίψη ως ζήτημα ψυχικής υγείας. Δεν υπάρχει χάπι για τον πόνο στην καρδιά.
Το πένθος μας επιτρέπει να θεραπευόμαστε, να θυμόμαστε με αγάπη παρά πόνο. Είναι μια διαδικασία τακτοποίησης.
Η διεργασία του θρήνου ολοκληρώνεται όταν αυτός ή αυτό που χάθηκε, δεν μοιάζει πια με μια απουσία σε έναν άδειο κόσμο, αλλά έχει έρθει και έχει εγκατασταθεί με ασφάλεια μέσα στην καρδιά μας.
Είμαστε εδώ λοιπόν για να ακούσουμε την ιστορία του, πώς αγάπησε τον κατοικίδιο σύντροφό του και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν.
Είμαστε εδώ όχι ως οδηγοί αλλά σαν συνταξιδιώτες του ανθρώπου που πενθεί, να μοιραστούμε τις αβεβαιότητες του ταξιδιού και να περπατήσουμε στο πλευρό του χωρίς να τρέχουμε μπροστά για να του δείξουμε το δρόμο.
Θωμάς Τασσιός, M.Sc.